گروه‌های لابی گوشت حتی یک «مرکز فرماندهی» ۲۴ ساعته در دنور دارند که شبکه‌های اجتماعی را برای یافتن محتوای منفی پایش و بلافاصله پاسخ‌سازی می‌کند
فاجعه اقلیمی در بشقاب ماست؛ رسانه‌ها از گفتن واقعیت گوشت طفره می‌روند!
تحلیل جدید نشان می‌دهد کمتر از ۴ درصد خبرهای اقلیمی به نقش دامپروری و کشاورزی حیوانی در انتشار کربن اشاره می‌کنند
بخش بین الملل کشاورزپلاس: غذا و کشاورزی یک‌سوم از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان را تشکیل می‌دهد – که پس از سوخت‌های فسیلی، در رتبه دوم قرار دارد. با این حال، بخش اعظم پوشش رسانه‌ای بحران اقلیمی این حوزه‌ی حیاتی را نادیده می‌گیرد؛ طبق داده‌کاوی تازه‌ای از نشریه Sentient Media!
یافته‌ها نشان می‌دهد تنها حدود یک‌چهارم مقالات اقلیمی در ۱۱ رسانه بزرگ آمریکا – از جمله نشریه گاردین – به غذا و کشاورزی به‌عنوان عامل تغییر اقلیم اشاره کرده‌اند. از میان ۹۴۰ مقاله بررسی‌شده، فقط ۳۶ مقاله – یعنی ۳/۸ درصد – به دامپروری یا تولید گوشت پرداخته‌اند؛ در حالی که این بخش بزرگ‌ترین منبع انتشار در حوزه غذاست.
این داده‌ها نشان‌دهنده‌ی فضایی رسانه‌ای است که یکی از محرک‌های کلیدی بحران اقلیمی را پنهان می‌سازد. تنها تولید گوشت مسئول نزدیک به ۶۰ درصد از انتشارهای مرتبط با غذاست، با این حال اثر آن دست‌کم گرفته می‌شود. نظرسنجی واشنگتن‌پست / دانشگاه مریلند در سال ۲۰۲۳ نشان داد ۷۴ درصد مردم آمریکا باور دارند کم‌کردن مصرف گوشت تأثیر اندکی – یا هیچ تأثیری – بر بحران اقلیمی دارد.
Sentient Media آخرین مقالات آنلاین درباره تغییر اقلیم را در ۱۱ رسانه عمده – شامل گاردین، بوستون‌گلوب، شیکاگو تریبیون، سی‌ان‌ان، لس‌آنجلس‌تایمز، نیویورک‌پست، نیویورک‌تایمز، رویترز، استار تریبیون، وال‌استریت ژورنال و واشنگتن‌پست – تحلیل کرد. مقالات دیدگاه، مطالب بازنشر شده و نوشته‌هایی که فقط گذرا به تغییر اقلیم اشاره کرده بودند، کنار گذاشته شد.
در نهایت ۹۴۰ گزارش با کمک هوش مصنوعی گردآوری و سپس به‌طور دستی برای دقت بازبینی شد. در این تحلیل، از میان دلایل تغییر اقلیم – شامل معدن‌کاری، تولید صنعتی و انرژی (۵۵/۹ درصد)، سوخت‌های فسیلی (۴۷/۹ درصد) و حمل‌ونقل (۳۴ درصد) – دامپروری و مصرف گوشت بسیار کمتر مورد بحث قرار گرفته بودند.
جنی اسپیلیتر، سردبیر Sentient Media که در نظارت بر گزارش نقش داشت، گفت: «من سال‌ها این حذف را به‌عنوان خبرنگاری که در تقاطع اقلیم و غذا کار می‌کرد، حس کرده بودم. فکر کردیم یک راه شروع گفتگو با سایر خبرنگاران این است که موضوع را به عدد تبدیل کنیم.»
مارک هرتسگارد، مدیر اجرایی و هم‌بنیان‌گذار سازمان Covering Climate Now که به تقویت پوشش اقلیمی رسانه‌ها کمک می‌کند، گفت رسانه‌های روزانه در پرداختن به ریشه‌های عمیق تغییر اقلیم ضعف دارند و معمولاً روی خبرهای جزئی تمرکز می‌کنند، نه بر «چرایی» ماجرا. او افزود: «لزومی ندارد نیت بدی در کار باشد. اما با شتاب گرفتن بحران اقلیمی، دیگر غیرقابل دفاع است که گزارش‌ها توضیح ندهند این بحران ناشی از فعالیت‌های انسانی خاص است – عمدتاً سوزاندن سوخت‌های فسیلی و در جایگاه دوم، غذا، کشاورزی و جنگل‌داری.»
هرتسگارد که از ۱۹۹۰ درباره اقلیم گزارش می‌دهد، افزود: کشاورزی و غذا مدت‌ها در محافل اقلیمی «نادیده گرفته‌شده» بود. او یادآور شد تا سال ۲۰۱۵ در اجلاس‌های تغییر اقلیم سازمان ملل حتی محور مستقلی برای کشاورزی وجود نداشت و همین بی‌توجهی سیاست‌گذاران، اندیشکده‌ها و نهادهای غیردولتی به «بی‌سوادی رسانه‌ای» در این حوزه دامن زده است.
دانووش دینش، بنیان‌گذار اندیشکده Clim-Eat، گفت سازمان‌های اقلیمی گاهی به دلیل حساسیت‌های فرهنگی پیرامون غذا، از پرداختن به این موضوع پرهیز می‌کنند. او توضیح داد: «هیچ‌کس نمی‌خواهد مستقیم به مردم بگوید چه بخورند – موضوع بیش از حد حساس است.»
این حساسیت همیشه هم طبیعی نیست. وقتی در سال ۲۰۱۹ گزارش مجله پزشکی Lancet نشان داد رژیم‌های غذایی با مصرف کمتر گوشت می‌تواند جهان را بدون فروپاشی محیط‌زیست تغذیه کند، یک ائتلاف حمایت‌شده از سوی صنعت گوشت کارزار انتقادی علیه آن راه انداخت. گروه‌های لابی گوشت حتی یک «مرکز فرماندهی» ۲۴ ساعته در دنور دارند که شبکه‌های اجتماعی را برای یافتن محتوای منفی پایش و بلافاصله پاسخ‌سازی می‌کند.
مایکل گرونوالد، روزنامه‌نگار باسابقه، گفت گفت‌وگوی عمومی درباره غذا حدود ۲۰ سال عقب‌تر از گفت‌وگو درباره انرژی و سوخت‌های فسیلی است. او اعتراف کرد: «من خودم هم سال‌ها از این بخش مهم معادله اقلیمی بی‌خبر بودم و بعد فهمیدم دیگران هم احتمالاً همین‌طورند.»
گرونوالد در کتاب جدیدش با عنوان «ما زمین را می‌خوریم!» نشان می‌دهد انتخاب‌های غذایی چگونه سرنوشت سیاره را شکل می‌دهد. او یادآور شد که دام‌های نشخوارکننده – به‌ویژه گاو – منبع اصلی متان هستند، گازی که ۸۰ برابر سریع‌تر از دی‌اکسیدکربن زمین را گرم می‌کند. علاوه بر آن، نیمی از زمین‌های قابل سکونت بشر در حال حاضر به کشاورزی اختصاص یافته که ۸۰ درصدش مربوط به چراگاه و کشت خوراک دام است؛ اصلی‌ترین عامل جهانی جنگل‌زدایی. به گفته او: «وقتی برگر می‌خورید، فقط گوشت گاو نمی‌خورید. شما آمازون را می‌خورید، زمین را می‌خورید.»
با این حال، این تأثیر یا به اشتباه درک می‌شود یا اصلاً نادیده گرفته می‌شود. تنها حدود ۱۵ درصد مقالات بررسی‌شده به تغییرات کاربری زمین به‌عنوان عامل اقلیمی اشاره داشتند.
تیموتی سرچینگر، پژوهشگر ارشد پرینستون، گفت: «هر درخت پس از حذف آب، حدود ۵۰ درصد کربن است. جنگل‌ها حجم عظیمی از کربن ذخیره می‌کنند. اگر به نابودی جنگل ادامه دهیم، می‌توانیم تغییر اقلیم را به‌شدت بدتر کنیم.» او افزود تبدیل جنگل به زمین کشاورزی به‌اندازه کل انتشار سالانه ایالات متحده، کربن تولید می‌کند.
جمعیت جهان نیز از ۸ میلیارد به ۱۰ میلیارد در ۲۰۵۰ خواهد رسید. بنابراین، راه‌حل بحران اقلیمی این است که غذای بیشتری با انتشار کمتر و روی زمین ثابت – یا حتی کمتر – تولید کنیم. سرچینگر گفت: «هیچ راهی برای حل بحران کاربری زمین وجود ندارد مگر اینکه رژیم‌های غذایی – به‌ویژه مصرف گوشت گاو – در کشورهای توسعه‌یافته تعدیل شود.»
طبق تحلیل مؤسسه منابع جهانی (WRI)، اگر مصرف گوشت گاو در کشورهای ثروتمند به حدود ۱/۵ برگر در هفته برای هر نفر برسد – نصف سطح کنونی – نیاز به جنگل‌زدایی جدید برای کشاورزی تقریباً حذف خواهد شد، حتی در جهانی با ۱۰ میلیارد جمعیت.
جسیکا فَنزو، استاد اقلیم در دانشگاه کلمبیا، گفت اگرچه رقم ۳/۸ درصد بسیار پایین است، اما بیشتر مشکل از ساختار سیاست و اقدام است تا رسانه. او توضیح داد: «دولت‌ها برای تغییر رژیم غذایی، کاهش انتشار دام یا وابستگی به کود شیمیایی تردید دارند، زیرا حساسیت فرهنگی و خطر واکنش سیاسی وجود دارد.»
بیل مک‌کیبن، نویسنده و کنشگر اقلیمی، نیز افزود: «۲۰ شرکت نفتی مسئول بخش عمده‌ای از انتشار جهانی هستند، اما در بخش غذا پای میلیون‌ها کشاورز در میان است.»
سیاست کشاورزی آمریکا هم بیشتر بر افزایش تولید غلات و خوراک دام از طریق یارانه‌ها متمرکز است – رویکردی که کالری ارزان را بر کاهش انتشار کربن مقدم می‌داند. راهکارهای تقاضامحور مانند مالیات بر گوشت یا برنامه «دوشنبه‌های بدون گوشت» در مدارس نیز با مقاومت فرهنگی روبه‌رو می‌شوند.
با این حال، در این فضای پرچالش، رسانه‌ها می‌توانند نقش مهمی ایفا کنند. دیوید مک‌بِی، دانشمند رفتاری دانشگاه آبردین که بر پیوند رژیم غذایی و اقلیم کار می‌کند، گفت: «کارزارهای اطلاع‌رسانی مستقیماً رفتار را تغییر نمی‌دهند، اما بستر آگاهی را فراهم می‌کنند. اگر می‌خواهید رفتار تغییر کند، ابتدا باید مردم بدانند چرا باید تغییر کنند.»
منبع: گاردین
دیدگاه تان را بنویسید