پیامدهای غیبت غیرمسئولانه چند شرکت در آستانه برگزاری نمایشگاه کشاورزی لرستان
انصراف دقیقه نودی؛ زخمی بر پیکر اعتماد نمایشگاهی ایران
حتی با وجود پرداخت غرامت مالی، رفتاری غیرحرفه‌ای و زیان‌بار برای اکوسیستم نمایشگاهی محسوب می‌شود.
تلویزیون اینترنتی کشاورزپلاس: در دنیای حرفه‌ای نمایشگاه‌ها، زمان‌بندی و تعهد نه یک گزینه، بلکه ستون فقرات اعتبار هر برند است.
وقتی شرکتی پس از ماه‌ها هماهنگی، عقد قرارداد و اعلام حضور رسمی، در واپسین ساعت‌های پیش از افتتاح انصراف می‌دهد، در واقع نه فقط از یک رویداد کنار می‌کشد — بلکه از اخلاق حرفه‌ای و اعتماد جمعی نیز استعفا می‌دهد.
بر اساس پروتکل‌های بین‌المللی نمایشگاهی — از «UFI» (اتحادیه جهانی نمایشگاه‌ها) تا دستورالعمل‌های داخلی شرکت سهامی نمایشگاه‌های بین‌المللی ایران — لغو حضور در آخرین لحظات، حتی با وجود پرداخت غرامت مالی، رفتاری غیرحرفه‌ای و زیان‌بار برای اکوسیستم نمایشگاهی محسوب می‌شود. چرا؟ چون در نمایشگاه، هر شرکت بخشی از یک پازل بزرگ است و خروج ناگهانی حتی یک قطعه، چیدمان کل تصویر نمایشگاه و برنامه‌ریزی‌های انجم شده را مخدوش می‌کند.
غیبت دقیقه نودی نه‌تنها خسارت مالی دارد، بلکه 3 سطح از آسیب را بر جای می‌گذارد:
۱. آسیب به اعتماد حرفه‌ای
در تجارت نمایشگاهی، اعتماد یعنی «قولی که اجرا می‌شود». وقتی شرکتی بدون هشدار قبلی از حضورش منصرف می‌شود، برگزارکننده، سایر شرکت‌ها، و حتی مخاطبان عمومی دچار حس بی‌ثباتی می‌شوند. در چنین فضایی، «قول» دیگر معنا ندارد، و هر قرارداد بعدی با تردید امضا می‌شود. این یعنی فرسایش سرمایه اجتماعی صنعت نمایشگاهی کشور.
۲. آسیب به اقتصاد جمعی نمایشگاه
نمایشگاه یک اکوسیستم اقتصادی زنده است؛ از غرفه‌ساز و پیمانکار نور و صدا گرفته تا راننده کامیونی که تجهیزات حمل می‌کند. انصراف دیرهنگام، مثل بریدن طناب در میانه کار است.
هر ساعت تأخیر، یعنی هزینه مضاعف برای بقیه. هیچ غرامتی نمی‌تواند بی‌نظمی روانی و فشاری را که به تیم‌های اجرایی و شرکت‌های دیگر وارد می‌شود، جبران کند.
۳. آسیب به اعتبار برند خودِ شرکت
در عصر دیجیتال، اعتبار نه در تابلوی سردر، بلکه در رفتار عمومی برند ساخته می‌شود.
وقتی یک شرکت در واپسین لحظه انصراف می‌دهد، بی‌اعتمادی مانند ویروسی در میان فعالان صنعت پخش می‌شود. فردا روزی که همان شرکت بخواهد در نمایشگاه دیگری شرکت کند، برگزارکننده با احتیاط و تردید برخورد خواهد کرد — چون یک‌بار «اعتماد» را شکسته است.
از نگاه جهانی:
در بسیاری از کشورها، از جمله آلمان، فرانسه و کره جنوبی، چنین رفتارهایی نه فقط با جریمه مالی سنگین بلکه با محرومیت از حضور در دوره‌های بعدی مواجه می‌شود. فلسفه‌اش ساده است: نمایشگاه، میدان شراکت است نه خودخواهی.
در ایران نیز، اگرچه چارچوب‌های قراردادی معمولاً شامل بندهای فسخ و جریمه هستند، اما فرهنگ حرفه‌ای هنوز نیاز به رشد دارد. شوربختانه برخی شرکت‌ها هنوز نمایشگاه را نه یک تعهد جمعی، بلکه یک فرصت فردی موقتی می‌بینند.
یک تحلیلگر نمایشگاهی در گفت‌وگوی کوتاه تلفنی با کشاورزپلاس می‌گوید:
«غیبت لحظه آخری مثل جمع کردن غرفه، اعتماد وسط شب است؛ وقتی می‌روی، جای خالی‌ات فقط فیزیکی نیست — بی‌اعتمادی‌ات می‌ماند.»
او می‌افزاید:
«نمایشگاه‌ها بازتاب چهره واقعی صنعت‌اند. هر بار که شرکتی زیر قولش می‌زند، نه فقط خودش، که اعتبار کل بخش خصوصی را لکه‌دار می‌کند.»
در واقع انصراف لحظه آخری، فارغ از هر بهانه‌ای، بی‌احترامی به زمان، برنامه‌ریزی و اعتماد دیگران است.
نمایشگاه جایی است برای نمایش ثبات، نه ناپایداری.
و در این بازار پررقابت، برندهایی برنده‌اند که بدانند:
«در تجارت، سرمایه از خاک و ماشین نمی‌روید؛ از ریشه اعتماد می‌روید.»
دیدگاه تان را بنویسید