درنگی بر سخنان دکتر مُطلبی..!/ امتداد دامپزشکی از آزمایشگاه تا نمایشگاه

سپیده سمنانیان - یادداشت ارسالی
اظهارات اخیر دکتر «عباسعلی مُطلَبی»، رئیس سازمان نظام دامپزشکی کشور، درباره اهمیت نمایشگاه بین‌المللی دام، طیور و صنایع وابسته، تنها یک دعوت عمومی به حضور در رویدادی تخصصی نیست؛ بلکه نشانه‌ای از درک عمیق و راهبردی او از پیوند میان «نقش نظارتی دامپزشکی» و «حلقه‌های زنجیره تولید» است.

در نگاه دکتر مطلبی، نمایشگاه‌ها به ویژه نمایشگاه بین‌المللی و معتبر دام، طیور و صنایع وابسته تهران، نه ویترینی از محصولات، بلکه میدان تلاقی دانش، فناوری، سلامت و تولید هستند؛ جایی که عملکرد دستگاه‌های فنی و نظارتی، از جمله جامعه دامپزشکی، به‌صورت عینی و ملموس در عرصه تولید خود را نشان می‌دهد. این نمایشگاه‌ها فرصتی‌اند تا فعالان تولید، کارشناسان دامپزشکی و شرکت‌های دانش‌بنیان در کنار یکدیگر، به گفت‌وگو، تبادل تجربه و معرفی دستاوردهای فناورانه بپردازند.

از این منظر، حمایت قاطع و شاید کم سابقه مقام ارشد منصوب رئیس جمهوری در سمت  رئیس سازمان نظام دامپزشکی از اهمیت برگزاری و حضور پرتعداد آحاد ملت فعال این عرصه  در نمایشگاه دام و طیور، دفاعی فنی و تحلیلی از جایگاه واقعی دامپزشکی در نظام تولید است؛ جایگاهی که تنها در محیط‌های علمی یا اداری تعریف نمی‌شود، بلکه در بطن تولید و در کنار فعالان اقتصادی معنا می‌یابد.

نمایشگاه‌ بین المللی دام، طیور و صنایع وابسته  تهران می‌تواند ویترین اقتدار علمی و فنی دامپزشکان کشور باشد؛ محلی که نتیجه نظارت‌ها، استانداردسازی‌ها و تلاش‌های فنی آنان در قالب محصول نهایی و خدمات سالم و ایمن به نمایش درمی‌آید. این همان حلقه گمشده‌ای است که نگاه دکتر مُطلبی به‌درستی آن را برجسته کرده است؛ پیوند میان دانش دامپزشکی و رونق اقتصادی.

به‌بیان دیگر، نمایشگاه‌ دام و طیور تهران می‌تواند کلاس درس بزرگ تعامل میان علم و عمل باشد. در این فضا، نه‌تنها شرکت‌ها و تولیدکنندگان، بلکه سازمان‌های تخصصی نظیر نظام دامپزشکی نیز می‌توانند نقش خود را در ارتقای سلامت عمومی، امنیت غذایی و بهره‌وری ملی بازتعریف کنند.

نگاه دکتر مطلبی، نگاهی مدیریتی و آینده‌نگر است؛ او به‌درستی دریافته که توسعه پایدار در بخش دام و طیور، بدون پیوند واقعی میان تولید، نظارت، آموزش و فناوری ممکن نیست — و نمایشگاه‌ بین المللی دام، طیور و صنایع وابسته نیز  دقیقاً همان بستری هستند که این پیوند را حداقل در حوزه دام، طیور و دامپزشکی به صورت عینی و قابل لمس می‌سازند.