اتاق خبر کشاورزپلاس:
در خط مقدم بدون سپر؛ وقتی بخش خصوصی، بی‌ادعا بحران را مدیریت می‌کند
در مصاحبه اخیر تلویزیون اینترنتی کشاورزپلاس، مسعود رسولی، دبیر انجمن صنفی صنایع گوشت و فرآورده‌های پروتئینی کشور، حرف‌هایی زد که فراتر از یک روایت ساده از مدیریت بحران بود؛ او نقشه‌ای از آینده سیاست‌گذاری کشور در حوزه مواد غذایی ترسیم کرد؛ آینده‌ای که اگر قرار است از بحران‌های مشابه عبور کند، باید رابطه دولت و بخش خصوصی را بازتعریف کند.
بخش خصوصی، فقط بازیگر اقتصادی نیست
رسولی در سخنان خود از تلاش سه‌شیفته کارگران، تولید با ضرر، و حفظ قیمت مصرف‌کننده گفت؛ اما آنچه لابه‌لای این جملات برجسته است، جایگاه بخش خصوصی به‌عنوان ستون واقعی تاب‌آوری اقتصادی کشور در شرایط بحرانی است. وقتی واردات گوشت به صفر رسید و تأمین دام سبک به بن‌بست خورد، این واحدهای تولیدی بخش خصوصی بودند که با «التماس» دام خریدند و بازار را از بی‌ثباتی نجات دادند.
در واقع، حرف اصلی رسولی این است: بخش خصوصی نه‌تنها شریک دولت در اجرای سیاست‌های اقتصادی، بلکه پیش‌قراول عمل‌گرایی در شرایط سخت است. با این حساب، اگر سیاست‌گذار به این ظرفیت بی‌توجه بماند، بحران بعدی ممکن است بهای سنگین‌تری برای مردم و نظام تصمیم‌گیری داشته باشد.
شفاف‌سازی در زنجیره تأمین؛ کدام حلقه پاره است؟
رسولی با طرح نکته‌ای مهم، بر ضرورت ورود دولت به حلقه‌های قیمت‌گذاری و تأمین تأکید می‌کند. او می‌گوید دامدارها گلایه دارند که حمایت نمی‌شوند، در حالی‌که دولت مدعی است نهاده ارزان داده است. این ابهام، خود نمادی از ضعف ارتباطی و نبود شفافیت در زنجیره تأمین است.
اینجا جایی است که سیاست‌گذاری نیازمند بازنگری است. دولت اگر خواهان ثبات قیمتی و عدالت در توزیع باشد، باید نقش خود را از یک «ناظر از دور» به «تنظیم‌گر فعال» تغییر دهد؛ یعنی قیمت واقعی دام را مشخص کرده، آن را به‌طور رسمی به بخش خصوصی عرضه کند و در قبال آن، تعهد بگیرد که محصول نهایی با نرخ مصوب به دست مصرف‌کننده برسد.
این همان مدل «توافق هوشمند» میان دولت و تولیدکننده است که در بسیاری از کشورهای موفق اجرا می‌شود.
توزیع سنتی؛ سنگی در کفش سیاست‌گذاری
بخشی از انتقاد صریح رسولی متوجه نظام توزیع سنتی است؛ او از تفاوت شدید قیمت بین میادین اصلی و فروشگاه‌های خرد می‌گوید و تأکید می‌کند که پافشاری بر روش‌های سنتی، تنها باعث ایجاد شکاف در دسترسی مردم می‌شود. پرسش کلیدی اینجاست: اگر شبکه فروشگاه‌های زنجیره‌ای با ۲۶۰۰ خودروی یخچال‌دار و ۷۰۰۰ شعبه در سراسر کشور آماده خدمت‌رسانی به قیمت یکسان است، چرا سیاست‌گذار به‌جای استفاده از این ظرفیت مدرن، همچنان بر مدل‌های پراکنده، غیرقابل‌کنترل و پرهزینه تأکید دارد؟
واقعیت این است که مقاومت در برابر اصلاح نظام توزیع، ریشه در نگاه غیرتخصصی به مدیریت بازار دارد. نگاه سنتی، بازار را به مثابه صحنه کنترل قیمتی مقطعی می‌بیند، نه سازوکار عرضه و تقاضای هوشمندانه و زیرساخت‌دار.
بحران‌ها، آزمون واقعی سیاست‌های بلندمدت‌اند
رسولی در سخنان خود یک نکته اخلاقی و انسانی مهم هم دارد: اینکه شرکت‌ها در این بحران با ضرر محصول عرضه کردند، چون مردم را ولی‌نعمت خود می‌دانند. این جمله، فراتر از یک شعار احساسی، حامل پیامی جدی برای مسئولان است: اگر امروز بخش خصوصی بدون حمایت مستقیم، برای ثبات بازار حاضر به فداکاری است، فردا نباید در برابر مطالبه‌اش برای اصلاح ساختارهای پشتیبانی، بی‌تفاوت ماند.
حمایت از بخش خصوصی، فقط پرداخت یارانه یا تخصیص ارز نیست؛ حمایت واقعی یعنی احترام به نقش آن در سیاست‌گذاری، مشارکت در طراحی نظام قیمت‌گذاری، و تضمین دسترسی پایدار به منابع تأمین.
از بحران تا همکاری ساختاری
پیام رسولی در این ویدیو، نه گلایه است و نه تهدید؛ بلکه دعوت به گفت‌وگوی هوشمندانه میان دولت و بخش خصوصی برای ساختن زنجیره‌ای شفاف، مقاوم و مردمی در تأمین مواد غذایی کشور است. اگر دولت این دعوت را جدی بگیرد، بحران‌ها از تهدید، به فرصتی برای بازسازی زیرساخت‌های اقتصادی تبدیل خواهند شد.
اگر نگیرد؟ همان‌طور که خود او گفت: مردم ساعت ۴ بامداد هم شده در صف می‌ایستند، تا شرمنده خانواده‌شان نشوند!
دیدگاه تان را بنویسید