هزاران کشاورز ویتنامی در استان هانگ‌یِن، در ازای ترک زمین‌های حاصل‌خیز خود برای ساخت یک باشگاه گلف لوکس به ارزش ۱.۵ میلیارد دلار با برند ترامپ، تنها چند هزار دلار و بسته‌هایی از برنج دریافت کرده‌اند. این پروژه که با حمایت دولت و در جریان مذاکرات تجاری با ایالات متحده آمریکا تسریع شد نخستین سرمایه‌گذاری رسمی برند ترامپ در ویتنام محسوب می‌شود.
پروژه‌ای مجلل؛ آینده‌ای مبهم برای روستاییان
به گزارش خبرنگاران رویترز، مقامات محلی در حال واگذاری ۹۹۰ هکتار از اراضی کشاورزی به توسعه‌دهندگان پروژه هستند؛ زمین‌هایی که عمدتاً به کشت موز، لانگان و محصولات بومی اختصاص داشته و سال‌ها منبع اصلی معیشت کشاورزان محلی بوده است.
بر اساس اسناد و مصاحبه‌های انجام‌شده، به کشاورزان برای هر مترمربع زمین تنها ۱۲ تا ۳۰ دلار غرامت پیشنهاد شده است؛ رقمی بسیار پایین‌تر از قیمت واقعی زمین در مناطق مشابه. همچنین برای برخی خانواده‌ها، جیره‌هایی از برنج برای دوره‌ای 2 تا 12 ماهه در نظر گرفته شده است.
بی‌اختیاری در برابر توسعه اقتصادی
خانم «نگوین تی هوونگ»، کشاورز ۵۰ ساله، که باید مزرعه ۲۰۰ مترمربعی خود را ترک کند، می‌گوید:
«تمام روستا نگران است. این پروژه زمین‌مان را می‌گیرد و ما را بیکار می‌گذارد.»
او می‌افزاید که حاضر بود غرامت ناچیز را بپذیرد اگر قرار بود زمینش صرف زیرساخت عمومی شود، اما آنچه در جریان است یک پروژه تجاری است که «سود آن به دیگران می‌رسد».
نقش ترامپ و شریک ویتنامی
پروژه توسط شرکت املاک و مستغلات Kinhbac City اجرا می‌شود و به گفته منابع آگاه، این شرکت مبلغ ۵ میلیون دلار برای استفاده از برند «Trump» به سازمان ترامپ پرداخت کرده است. گروه ترامپ نقشی در پرداخت غرامت به کشاورزان ندارد، اما در آینده مدیریت این باشگاه گلف را بر عهده خواهد داشت.
افشای اطلاعات مالی در ماه ژوئن نشان داد که درآمد حاصل از برند ترامپ، نهایتاً به رئیس‌جمهور سابق آمریکا بازمی‌گردد، هرچند به گفته خودش دارایی‌ها در اختیار فرزندانش است.
دولت چه می‌گوید؟
مقامات استان هانگ‌یِن، وزارت کشاورزی و سازمان ترامپ از پاسخ به پرسش‌های رویترز درباره نرخ غرامت خودداری کرده‌اند. نخست‌وزیر ویتنام، «فام مین چین»، در مراسم کلنگ‌زنی پروژه با حضور «اریک ترامپ» اعلام کرده بود که کشاورزان به‌طور عادلانه جبران خسارت خواهند شد؛ اما شواهد نشان می‌دهد بسیاری از ساکنان چنین احساسی ندارند.
امید یا اجبار؟
در میان نگرانی‌ها، برخی ساکنان نیز پروژه را فرصت می‌دانند. «لِه وان تو»، ۶۵ ساله، که رستوران کوچکی در نزدیکی محل پروژه دارد، می‌گوید قصد دارد آن را گسترش دهد:
«با رفتن دامداری‌ها، بوی بد هم از بین می‌رود و مشتریان پولدارتر خواهند آمد.»
اما بسیاری دیگر، به‌ویژه کشاورزان سالخورده، آینده‌ای تاریک برای خود متصورند. در نظام مالکیت دولتی زمین در ویتنام، کشاورزان عملاً حق چانه‌زنی ندارند. پروژه‌ای که از منظر سرمایه‌گذاری، بین‌المللی و درخشان به نظر می‌رسد، برای بسیاری از مردم محلی، با از دست رفتن زمین، شغل و امنیت معیشتی همراه است.
منبع: رویترز
دیدگاه تان را بنویسید