حضور کمیسیون کشاورزی در میدان تب برفکی؛ همراهی لحظه‌ای یا مسئولیت همیشگی!؟
چرا رسیدگی به این ضرورت‌ها تنها پس از وقوع بحران یا بروز تبعات اقتصادی آن مورد توجه قرار می‌گیرد!؟
اتاق خبر تلویزیون اینترنتی کشاورزپلاس:
نشست تخصصی قم با محوریت بیماری تب برفکی و نهاده‌های دامی بدون تردید اقدامی قابل تقدیر در جهت هم‌افزایی دستگاه‌های اجرایی و تقنینی است. اما از منظر اصول نظارت عالیه و مدیریت بحران در سطح ملی، چند نکته مهم قابل تأمل است:
تبدیل «نشست» به «سیاست عملیاتی»
حضور مقام‌های کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی یک گام مثبت است، اما نظام مدیریت مخاطرات دامی نیازمند تصمیماتی است که از سطح جلسات فراتر رفته و در قالب مصوبات الزام‌آور، ردیف بودجه‌ای و مسیر پایدار تأمین منابع نمود یابد.
نظارت پیش‌نگر، نه واکنشی
تب برفکی بیماری تازه‌ای نیست و مجموعه هشدارهای علمی، فنی و اجرایی دامپزشکی طی سال‌های اخیر درباره ضرورت نوسازی تجهیزات، تقویت آزمایشگاه‌ها، تامین ناوگان خودرویی واکنش‌سریع و حتی خطرهای جدی در ساختمان فرسوده ستاد سازمان ـ که بارها اعلام شده ـ نیازمند مداخله زودهنگام مجلس بوده است.
اکنون پرسش این است:
چرا رسیدگی به این ضرورت‌ها تنها پس از وقوع بحران یا بروز تبعات اقتصادی آن مورد توجه قرار می‌گیرد؟
فاصله اقدام تا نیاز واقعی میدان
تماس تلفنی با دامداران و شنیدن مشکلات اقدامی ارزشمند است؛ اما مشکلات زیرساختی ـ از کمبود واکسن تا فرسایش تجهیزات و ناوگان عملیاتی ـ سال‌هاست مطرح است و نیاز به پیگیری ساختاریافته دارد، نه واکنش‌های موردی.
استانداردهای مدیریت ریسک در ساختار دامپزشکی
دستگاه متولی سلامت دام و امنیت غذایی باید با تجهیزات روز، خودروهای واکنش‌سریع، پوشش آزمایشگاهی کافی و ساختمان ایمن فعالیت کند. تأمین ردیف بودجه‌ای این نیازها نه «درخواست»، بلکه «ضرورت امنیت ملی» است.
در این میان چند پرسش زیر حداقل از دستگاه نظارتی کمیسیون تخصصی کشاورزی نیازمند پاسخ است:
چرا با وجود هشدارهای رسمی درباره فرسودگی ساختمان مرکزی سازمان دامپزشکی و خطر آتش‌سوزی یا ریزش، هنوز ردیف بودجه‌ای فوری برای ساخت یا بهسازی تخصیص نیافته است؟
چرا تأمین «ناوگان خودرویی مجهز»، که رکن واکنش سریع در کنترل بیماری‌های فراگیر است، سال‌هاست در لوایح بودجه پیش‌بینی نمی‌شود؟
چه برنامه‌ای برای پایدارسازی تولید داخل واکسن‌های چندسویه و ارتقای زنجیره سرد واکسن‌ها در سطح ملی وجود دارد، و مجلس چه سهمی در الزام‌آوری این برنامه بر عهده گرفته؟
چرا گزارش‌های کارشناسی سازمان دامپزشکی، که در موارد متعدد نسبت به تهدیدات اپیدمیولوژیک هشدار داده، به بسته‌های سیاستی الزام‌آور تبدیل نشده است؟
کمیسیون کشاورزی چگونه می‌خواهد از «حضور در نشست‌ها» عبور کرده و به «نظارت مستمر، تحقق‌پذیر و مبتنی بر شاخص» برسد؟
در حوزه تأمین نهاده‌های دامی، مجلس چه سازوکار مشخصی برای پایش اثر آن بر ایمنی دام و میزان بروز بیماری‌ها تعریف کرده است؟
آنچه در قم گذشت، اگرچه نشانه توجه به دغدغه‌های دامداران و تلاش برای کنترل بیماری بود، اما برای تبدیل مجلس به «پشتوانه واقعی دامپزشکی کشور»، نیازمند جهشی جدی در نظارت بودجه‌ای و سیاست‌گذاری مستمر است.
دامپزشکی، دستگاهی نیست که در بحران به آن سر بزنیم؛ دستگاهی است که اگر به‌موقع تقویت نشود، بحران‌های بزرگ‌تر در امنیت غذایی را رقم خواهد زد!
دیدگاه تان را بنویسید