تغییرات اقلیمی چه معنایی برای کشاورزی دارد؟ غذای کمتر و انتشار آلاینده بیشتر
تحقیقات تازه چالش تولید غذا در جهانی گرم‌تر را برجسته می‌کنند.
تحقیقات جدید نشان می‌دهند که افزایش دما چگونه کشاورزان را تحت فشار قرار داده و قیمت مواد غذایی را برای مصرف‌کنندگان بالا می‌برد.
به گزارش تلویزیون اینترنتی کشاورزپلاس از گودمن پروجکت، 2 مطالعه اخیر — یکی تاریخی و دیگری آینده‌نگر — بررسی می‌کنند که افزایش دما چگونه بازدهی کشاورزی را کمتر کرده و ممکن است در آینده نیز این روند را ادامه دهد؛ این مسأله سیستم غذایی جهانی را به‌طور بنیادین دگرگون می‌کند، چرا که تولیدکنندگان تلاش می‌کنند خود را با فصل‌های کشت گرم‌تر تطبیق دهند.
یافته‌ها نشان می‌دهد که کشاورزان و مصرف‌کنندگان در موقعیت سختی قرار گرفته‌اند. کشاورزی یکی از عوامل اصلی تغییرات اقلیمی است و برآورد می‌شود که بین یک‌چهارم تا یک‌سوم از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان از این بخش ناشی می‌شود. اما در عین حال، این بخش نیز تحت تأثیر تغییرات اقلیمی و نوسانات آب‌وهوایی آسیب می‌بیند. در حالی که تولیدکنندگان با خشکسالی، موج‌های گرما و توفان‌ها روبه‌رو هستند و نمی‌توانند مانند قبل محصول برداشت کنند، خریداران نیز باید هزینه‌های بیشتری را برای مواد غذایی پرداخت کنند.
مطالعه آینده‌نگر که در ۱۸ ژوئن در نشریه Nature منتشر شد، تأثیر افزایش دما بر میزان کالری تولیدشده در کشاورزی را بررسی می‌کند. پژوهشگران دانشگاه ایلینوی اربانا - شمپین و مدرسه پایداری استنفورد دوئر دریافتند که به ازای هر درجه سانتی‌گراد افزایش دما نسبت به میانگین سال‌های ۲۰۱۰ – ۲۰۰۰، سیستم غذایی جهانی حدود ۱۲۰ کالری کمتر به‌ازای هر نفر در روز تولید خواهد کرد.
به گفته اندرو هالتگرن، نویسنده اصلی این مطالعه، در سناریویی که دمای زمین تا پایان قرن ۳ درجه سانتی‌گراد افزایش یابد، این به آن معناست که هر فرد در جهان معادل یک وعده صبحانه را از دست می‌دهد.
هالتگرن و همکارانش داده‌های عظیمی از تولید 6 محصول اصلی در بیش از ۱۲ هزار منطقه از ۵۴ کشور جمع‌آوری کرده و مدل‌سازی کردند که سناریوهای مختلف گرمایش چگونه ممکن است بر تولید محصولات تأثیر بگذارد. آن‌ها همچنین شیوه‌های سازگاری کشاورزان با دمای بالاتر را نیز در نظر گرفتند. به گفته هالتگرن، حتی با در نظر گرفتن این سازگاری‌ها، افزایش دمای زمین به‌طور تقریباً خطی با کاهش تولید کالری همراه است.
بررسی نحوه سازگاری کشاورزی اهمیت زیادی دارد، چرا که پژوهش‌های زیادی فرض می‌کنند یا کشاورزان به‌طور کامل خود را با گرمایش تطبیق می‌دهند یا اصلاً سازگاری ندارند. در حالی که واقعیت این است که هر نوع سازگاری هزینه دارد و کشاورزان دائماً در حال ارزیابی منافع اقتصادی اجرای تکنیک‌های جدید هستند.
به عنوان مثال، یکی از ابزارهای کشاورزان ذرت در ایالت‌های میانه آمریکا این است که از ارقام زودرس استفاده کنند تا از آسیب گرما جلوگیری کنند. «ذرت به شدت به گرمای شدید حساس است،» به گفته هالتگرن، «یک روز خیلی گرم ممکن است کل برداشت فصل را خراب کند.»
اما ارقام زودرس معمولاً محصول کمتری می‌دهند. این یعنی کشاورزان نمی‌توانند به‌اندازه شرایط خنک‌تر، ذرت بفروشند. «یعنی برای فرار از گرمای شدید، باید هزینه‌ای را بپردازند.»
کاهش عرضه جهانی محصولات باعث افزایش قیمت غذا خواهد شد. اما هالتگرن اشاره می‌کند که تأثیرات کاهش تولید به‌صورت یکنواخت توزیع نمی‌شود. در کشورهایی مانند ایالات متحده آمریکا، کسانی که توانایی مالی دارند، افزایش قیمت را تحمل می‌کنند. اما در کشورهای فقیرتر، این تغییرات می‌تواند ناامنی غذایی را تشدید کند.
همچنین، تأثیر دمای بالا بر تولیدکنندگان یکسان نخواهد بود. در یک سناریوی گرمایش شدید، پیش‌بینی می‌شود کشاورزان ذرت در آمریکا تا پایان قرن، ۴۰ تا ۵۰ درصد کاهش عملکرد را تجربه کنند. «با توجه به این پیش‌بینی‌ها، ممکن است دیگر منطقه Corn Belt (کمربند ذرت) همان نقش سابق را نداشته باشد.» در مقابل، برخی مناطق مانند جنوب و جنوب شرق آسیا با افزایش بازدهی در کشت برنج روبه‌رو خواهند شد. «در این تصویر کلی، قطعاً برنده‌ها و بازنده‌های منطقه‌ای وجود دارند.»
مطالعه تاریخی که در ۲۰ ژوئن در Nature Geosciences منتشر شد، یکی از راه‌هایی را که تولید کشاورزی به تغییرات اقلیمی دامن می‌زند بررسی کرده است: پاک‌سازی زمین. برای کشت زمین‌های جدید، کشاورزان ابتدا گیاهان موجود (علف‌ها، درختچه‌ها یا درختان) را حذف می‌کنند. در مناطق کربن‌خیز جنوب جهانی مانند جنگل‌های آمازون، این فرایند باعث افزایش جنگل‌زدایی و انتشار کربن می‌شود. به گفته جسیکا تیل، نویسنده همکار این تحقیق، «جنگل‌زدایی در مناطق گرمسیری یکی از اضطراری‌ترین و مهم‌ترین مسائل زیست‌محیطی است.»
تیل و همکارانش این چرخه بازخوردی بین کشاورزی و محیط‌زیست را بررسی کردند: زمانی‌که تولید به‌دلیل گرما و شرایط شدید کمتر می‌شود، کشاورزان به گسترش زمین‌های کشاورزی متوسل می‌شوند، که خود منجر به انتشار بیشتر گازهای گلخانه‌ای شده و در نتیجه گرمایش بیشتری را به دنبال دارد.
نتایج نشان داد که حتی با بهبود بهره‌وری کشاورزی (از طریق فناوری‌هایی مثل بذرهای جدید و کوددهی دقیق)، تغییرات اقلیمی عامل اصلی گسترش ۸۸ میلیون هکتار (معادل ۲۱۷ میلیون آکر) زمین‌های کشاورزی در سطح جهان بین سال‌های ۱۹۹۲ تا ۲۰۲۰ بوده است — مساحتی دو برابر ایالت کالیفرنیا.
این گسترش بیشتر در کشورهای بزرگی مانند آمریکا، هند، چین، روسیه و برزیل دیده شده که همزمان، بالاترین میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از این توسعه‌ها را نیز دارند.
هر دو محقق — تیل و هالتگرن — خاطرنشان کردند که این تغییرات بر تجارت جهانی نیز تأثیر می‌گذارد. به گفته تیل، زمانی‌که بازدهی کشاورزی در برخی مناطق کاهش می‌یابد، مناطق دیگر مزیت رقابتی بیشتری در بازار جهانی محصولات کشاورزی پیدا می‌کنند.
اروآن مونیه، مدیر مرکز تحقیقات سازگاری اقلیمی در دانشگاه کالیفرنیا دیویس، می‌گوید از نتایج این دو تحقیق شگفت‌زده نشده و آن‌ها را بخشی از تحقیقات گسترده‌تر در زمینه اثرات اقلیمی بر کشاورزی می‌داند.
اما مونیه هشدار می‌دهد که هر 2 مطالعه دارای محدودیت‌هایی هستند. به گفته او، مقاله Nature درباره کاهش کالری، نوآوری‌های آتی مانند ویرایش ژنتیکی که می‌تواند مقاومت محصولات به تغییرات اقلیمی را افزایش دهد، در نظر نگرفته است. «برای محدود کردن تأثیر تغییرات اقلیمی بر تولید غذا، باید در مقیاسی گسترده نوآوری و سازگاری داشته باشیم، که خود یک چالش بزرگ است.»
او همچنین درباره مقاله Nature Geosciences می‌گوید که رفتار کشاورزان در واکنش به گرمایش در این مطالعه به‌طور کامل بررسی نشده است.
«در واقعیت، ما می‌توانیم تغییر دهیم که چه چیزی در کجا رشد کند.» به عنوان مثال، کشاورزان آمریکایی که اکنون ذرت و سویا می‌کارند، در صورت کاهش مستمر بازده، احتمالاً محصولات جایگزین انتخاب می‌کنند. «آن‌ها در محصولاتی که بازدهی کمی دارند سرمایه‌گذاری بیشتر نمی‌کنند؛ بلکه به سراغ چیزهایی می‌روند که با شرایط بهتر سازگار است.»
او افزود این مطالعه شاید بدبینانه به نظر برسد، اما بر اهمیت گفت‌وگوهای صادقانه درباره امنیت غذایی در آینده‌ای گرم‌تر تأکید دارد.
به گفته مونیه، برای جلوگیری از کاهش جدی تولید، دانشمندان و نهادهای اقلیمی باید با کشاورزان همکاری مستقیم داشته باشند تا به آن‌ها کمک کنند خطرات را درک کرده و راه‌های جدید سازگاری را بیابند. این کار باید از پایین به بالا انجام شود، نه از بالا به پایین. «ما باید با کسانی که غذا را واقعاً تولید می‌کنند، وارد تعامل شویم.»
او در پایان گفت این کار نیاز به تلاش‌هایی فراتر از چاپ مقاله در نشریات علمی دارد:
«انتشار در Nature و Nature Geoscience شاید به تنهایی برای ایجاد سازگاری گسترده و مردمی کافی نباشد.»
دیدگاه تان را بنویسید